Τεχνικές Κινητοποίησης στις Αναπνευστικές Παθήσεις

Abstract

Η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) και το άσθμα αποτελούν δύο από τις συχνότερες αναπνευστικές παθήσεις του ανθρώπινου πληθυσμού. Και οι δύο σχετίζονται με την απόφραξη της ροής του αέρα με αποτέλεσμα την πιο έντονη ενέργεια των αναπνευστικών μυών και άρα την αύξηση των επιπέδων κόπωσης και δύσπνοιας στους ασθενείς. Σε φυσιολογικές συνθήκες, η αναπνοή είναι μια διαδικασία χωρισμένη σε δύο μέρη, την εισπνοή και την εκπνοή. Η εισπνοή είναι μια ενεργητική διαδικασία, που πραγματοποιείται με τη σύσπαση του διαφράγματος και των έξω μεσοπλεύριων μυών. Από την άλλη, η εκπνοή φυσιολογικά αποτελεί μια παθητική διαδικασία, η οποία συμβαίνει λόγω της χαλάρωσης των ενεργητικών αναπνευστικών μυών. Όταν, λοιπόν, το άτομο πάσχει από κάποια πάθηση, όπως η ΧΑΠ και το άσθμα, η διαδικασία της εκπνοής παύει να είναι παθητική και γίνεται πλέον ενεργητική, άρα για την πραγματοποίησή της συμμετέχουν οι λεγόμενοι επικουρικοί εκπνευστικοί μύες. Η δραστηριοποίηση περισσότερων μυών από ό, τι φυσιολογικά και οι αποφραγμένοι αεραγωγοί, οδηγούν στην αύξηση των επιπέδων κόπωσης. Σημαντική είναι η συμβολή της φυσικοθεραπείας στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων στις αναπνευστικές αυτές παθήσεις. Πέραν των άλλων τεχνικών που χρησιμοποιούνται, αρκετά ελπιδοφόρα φαίνεται πως είναι η παρέμβαση που βασίζεται στις τεχνικές κινητοποίησης των αναπνευστικών μυών και του θωρακικού κλωβού. Οι τεχνικές αυτές, περιλαμβάνουν δια χειρός παρέμβαση από τον φυσικοθεραπευτή, ενώ τα πρωτόκολλα εφαρμογής της εκάστοτε τεχνικής ποικίλλουν ανάλογα τη θεωρία η οποία ακολουθείται. Σκοπός της παρούσης βιβλιογραφικής ανασκόπησης είναι η μελέτη και διερεύνηση της σχετικής βιβλιογραφίας, προκειμένου να αποσαφηνιστούν οι ενδείξεις για εφαρμογή των τεχνικών κινητοποίησης σε ασθενείς με ΧΑΠ και Άσθμα. Κατά την ανασκόπηση διαπιστώθηκε η ύπαρξη ερευνητικού κενού, κάνοντας σαφή την ανάγκη για την πραγματοποίηση περαιτέρω τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων κλινικών δοκιμών, σχετικά με την αποτελεσματικότητα των τεχνικών αυτών σε αναπνευστικές παθήσεις. Σε ορισμένες μελέτες διαφαίνεται κάποια βελτίωση σε δείκτες όπως δύσπνοια, καρδιοαναπνευστική ικανότητα, έκπτυξη διαφράγματος και άλλους αναπνευστικούς δείκτες μέσω σπιρομέτρησης. Εντούτοις, τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών αυτών, δείχνουν διάφορους μεθοδολογικούς περιορισμούς όπως το μικρό μέγεθος δείγματος, ασαφές πρωτόκολλο παρέμβασης, ώστε να μην προκύπτουν σαφείς ενδείξεις για την αποτελεσματικότητα εφαρμογής των τεχνικών αυτών στις παραπάνω αναπνευστικές παθήσεις.