Καταγραφή προδιαθεσικών παραγόντων που συσχετίζονται με την τενοντοπάθεια του λαγονοψοϊτη μυός σε επαγγελματίες αθλητές του βάδην 5 χιλιομέτρων

Πνακά, Κωνσταντίνα

Recording of the predisposing factors of iliopsoas muscle tendinitis in professional race walking athlets walking ofr 5 kilometers

Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία

Author

Πνακά, Κωνσταντίνα

Date

2022-07-14

Advisor

Papandreou, Maria

Πιλοτική μελέτη (3.026Mb)

Keywords

Τενοντοπάθεια

Abstract

Το αγώνισμα του βάδην συγκαταλέγεται στα Ολυμπιακά αθλήματα του κλασσικού αθλητισμού του στίβου. Κατά τη δράση του, οι αθλητές κινούνται όσο πιο γρήγορα μπορούν, χωρίς να τρέχουν, έτσι ώστε να καλύψουν αποστάσεις μέχρι και 50χλμ. Η βασική διαφορά των βαδιστών με τους δρομείς είναι ότι για τους βαδιστές, κινησιολογικοί – τεχνικοί κανόνες πρέπει να τηρούνται κατά τη διάρκεια του αγωνίσματος. Συγκεκριμένα, το γόνατο των αθλητών πρέπει να είναι τεντωμένο από την πρώτη φάση βάδισης, για να υπάρχει συνεχής επαφή με το έδαφος, έως τη φάση στήριξης στη κατακόρυφη όρθια θέση. Σε περίπτωση που δεν τηρηθεί αυτή η τεχνική, οι αθλητές βαθμολογούνται αρνητικά από τους κριτές στους αγώνες. Αυτή η τεχνική διασκελισμού σε συνδυασμό με την ένταση της δραστηριότητας για καλύτερη απόδοση, ίσως αποτελούν και την αιτία εμφάνισης συγκεκριμένων τραυματισμών μυοσκελετικής φύσης των βαδιστών. Βιομηχανικές αναλύσεις έχουν δείξει ότι η μυϊκή κόπωση που επέρχεται εξαιτίας των μεγάλων χιλιομετρικών αποστάσεων, πάνω από 5 χλμ σε συνδυασμό με την κατανομή της δυναμικής ενέργειας στα κάτω άκρα των αθλητών του βάδην έχουν άμεση συσχέτιση με την εμφάνιση μυοτενόντιων συνδρόμων υπέρχρησης των κάτω άκρων. Παρατηρήθηκε ότι σε επαγγελματίες αθλητές του βάδην εμφανιστήκαν έκδηλα συμπτώματα πόνου στο ύψος του λαγονοψοϊτη μυός και κριγμός στη περιοχή του ισχίου, γεγονός, συνδυαστικά με το ότι δεν υπάρχουν αντίστοιχες καταγραφές στον Ελλαδικό πληθυσμό ώστε να συνδέουν άμεσα την φύση του αθλήματος με την τενοντοπάθεια του λαγονοψοϊτη, να αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα για την έναρξη διεξαγωγής αντίστοιχης έρευνας. Ο κριγμός στη περιοχή αυτή, σε μελέτες που έγιναν σε επαγγελματίες χορευτές, απέδειξε ότι αποτελεί σημαντικό κλινικό εύρημα για την τενοντοπάθεια του λαγονοψοϊτη. Tο σύνδρομο του λαγονοψοϊτη, ή τενοντοπάθεια του λαγονοψοϊτη ή 'ισχίο του άλτη' όπως συναντάται στη βιβλιογραφία, είναι περισσότερο συνηθισμένη σε αθλητές δρομείς, βαδιστές, χορευτές, αθλητές αλμάτων και ποδοσφαιριστές. Η καθιερωμένη συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει τη φυσικοθεραπεία, δίνοντας έμφαση στις διατάσεις και την ενδυνάμωση του λαγονοψοϊτη καθώς και των μυών της σπονδυλικής στήλης γύρω από την οσφύ. Στόχοι αυτής της μελέτης ήταν: α) η καταγραφή των προδιαθεσικών παραγόντων της τενοντοπάθειας του λαγονοψοϊτη μυός σε επαγγελματίες αθλητές του βάδην 5 χιλιομέτρων διαμέσου ποιοτικών διαδικασιών αξιολόγησης- AQ-RARC (The Attention Questionnaire of Rehabilitated Athletes Returning to Competition) για την αξιολόγηση της προσοχής των τραυματισμένων αθλητών κατά τη διάρκεια του αγώνα και IELP-GR (The Exercise-Induced Leg Pain Questionnaire) για την αξιολόγηση της έντασης του πόνου β) η συσχέτιση μεταξύ του AQ-RARC με το IELP-GR, γ) η καταγραφή ποσοτικών διαδικασιών αξιολόγησης – με μηχανικό γωνιόμετρο, για τη μέτρηση της τροχιάς κίνησης της έκτασης και έσω στροφής του ισχίου και με ψηφιακό δυναμόμετρο για την αξιολόγηση της μυϊκής δύναμης του λαγονοψοϊτη μυός και δ) η συσχέτιση της ελαστικότητας και μυϊκής δύναμης του υγιούς και τραυματισμένου λαγονοψοϊτη μυός. ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ Δείγμα: Στη παρούσα έρευνα συμμετείχαν 42 αθλητές μεικτού φύλου ηλικίας από 18 έως 23έτη,εθελοντές, που συμμετέχουν στο άθλημα βάδην 5 χλμ επαγγελματικού επιπέδου, τοπικού αθλητικού συλλόγου. Οι αθλητές βρίσκονταν σε διαδικασία αποκατάστασης απέχοντας από τις προπονήσεις. Διαγνωστικό εργαλείο αποτέλεσε η μαγνητική τομογραφία και η κλινική εξέταση από εξειδικευμένο Ορθοπεδικό με πάνω από 5 έτη ενασχόλησης με τις μυοσκελετικές κακώσεις. Κριτήριο διάγνωσης αποτέλεσε το αυξημένο σήμα της Τ1 και Τ2 ακολουθίας, υποδηλώνοντας την ύπαρξη φλεγμονής, εκτεταμένου οιδήματος στον τένοντα του λαγονοψοϊτη μυός και εκφυλισμό. Κατά την κλινική εξέταση, βάσει των συμπτωμάτων, η τενοντοπάθεια του λαγονοψοϊτη κατηγοριοποιήθηκε στο στάδιο λανθάνουσας επισκευής (tendon disrepair). Μελέτες αναφέρουν ότι η διαγνωστική απεικόνιση με μαγνητική τομογραφία εντοπίζει επαρκώς την υπερτροφία του λαγονοψοϊτη μυός, η οποία συμβαίνει σε κακώσεις υπέρχρησης. Διαδικασίες αξιολόγησης του αποτελέσματος της τενοντοπάθειας του λαγονοψοϊτη στη λειτουργικότητα των αθλητών: Α) Η καταγραφή των ποιοτικών μεταβλητών έγινε: i) διαμέσου του ερωτηματολογίου (AQ- RARC) αξιολόγησης της προσοχής κατά τη διάρκεια του αγώνα των τραυματισμένων αθλητών. ii) Διαμέσου του αξιόπιστου εργαλείου (IELP-GR) για την αξιολόγηση της έντασης του μυοσκελετικού πόνου των αθλητών. Β) Οι ποσοτικές μεταβλητές καταγράφηκαν διαμέσου: i) Του μηχανικού γωνιόμετρου για τη μέτρηση του εύρους τροχιάς της κίνησης της έκτασης και έσω στροφής της άρθρωσης του ισχίου. ii) Του ψηφιακού δυναμόμετρου Activebody-activeforce 2, για τη μέτρηση της μυϊκής δύναμης του λαγονοψοϊτη μυός στην ισομετρική συστολή. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Παρατηρήθηκε ότι ο πόνος επηρεάζει μετρίως την κινητική δραστηριότητα ενώ μεγάλη ήταν η ένταση του πόνου στην γρήγορη εκκίνηση και γρήγορο σταμάτημα και μικρή στην ενασχόληση με δραστηριότητα χαμηλής επιβάρυνσης. Σε ότι αφορά την γνωσιακή αντίληψη οι αθλητές παρουσίασαν αυξημένη συγκέντρωση στον στόχο τους κατά τη διάρκεια του αγώνα χωρίς να επηρεάζονται σημαντικά από τον τραυματισμό, ενώ η ελαστικότητα του λαγονοψοϊτη ήταν μειωμένη όπου υπήρχε τενοντοπάθεια του μυός για πάνω από 3 μήνες. Επίσης, η δύναμη του λαγονοψοΐτη μυός επηρεάστηκε σημαντικά και συγκεκριμένα ήταν μειωμένη (δύναμη υγιούς 0,98 ±0, 567lbs, έναντι δύναμης τραυματισμένου 0,547±0,366lbs). Υπήρξε σημαντική στατιστική διαφορά στην ελαστικότητα του υγιούς λαγονοψοϊτη και του τραυματισμένου (έσω στροφή υγιούς 31,55ο ± 1,29ο έναντι 25,60ο ±6,19ο και έκταση υγιούς 96,72ο ± 1,29ο έναντι 91,69ο±6,19ο), (p<0,05) και σημαντική στατιστική συσχέτιση στο ROM και τη μυϊκή δύναμη του τραυματισμένου και υγιούς μυ (r= 0,707& r=0,860). Ο πόνος, η ανελαστικότητα και η μυϊκή αδυναμία που εντοπίζονται στον τραυματισμένο λαγονοψοϊτη μυ μπορούν να επηρεάσουν την απόδοση, όχι όμως και την συγκέντρωση των αθλητών, μιας και ανήκουν σε κατηγορία αθλητών με αυξημένο το επίπεδο της αγωνιστικότητας τους. Λόγω της μεγαλύτερης συμμετοχής των γυναικών στη μελέτη, δημιουργείται μια ανομοιογένεια στα αποτελέσματα μεταξύ των φύλων, διότι ο ορμονικός παράγοντας δεν έχει συμπεριληφθεί. Ένα πρόγραμμα ετερόπλευρης άσκησης θα μπορούσε να φανεί ωφέλιμο στην αύξηση της δύναμης του τραυματισμένου μέλους ενώ σε μια επόμενη έρευνα, θα ήταν ωφέλιμο να προσδιοριστεί εάν το φύλο συσχετίζεται με την τενοντοπάθεια του λαγονοψοϊτη μυός στις γυναίκες αθλήτριες του βάδην, μιας και στις γυναίκες ορμονικές προσαρμογές, αλλά και η ανατομική μορφολογία διαφέρει από τους άνδρες μπορεί να επηρεάσει την τεχνική αλλά και τους υπόλοιπους παράγοντες που επιδρούν στην απόδοση.

Abstract

The race-walking marathon is one of the Olympic sports of classical athletics. During its action, athletes move as fast as they can without running, so that they cover distances of up to 50km. The main difference between walkers and runners is that for walkers, specialized rules must be followed during the event. Specifically, the athletes' knee must be extended from the first phase of walking, to ensure continuous contact with the ground, to the support phase in the vertical standing position. If this technique is not adhered to, athletes are scored negatively by the judges at competitions. This stride technique, combined with the intensity of the activity for better performance, may be the cause of certain musculoskeletal injuries in marathoners. Industry analysts have shown that muscle fatigue induced due to long mileage distances, over 5 km, combined with the distribution of dynamic energy in the lower limbs of gaiters have a direct correlation with the occurrence of myotendinous lower limb hyperextension syndromes. It was observed that professional gymnasts of gaiters showed overt symptoms of pain at the height of the iliopsoas muscle and cramping in the hip region, which, combined with the fact that there are no corresponding records in the Greek population to directly link the nature of the sport with iliopsoas tendinopathy, should be the kick-start for the initiation of a similar study. The crick in this area, in studies of professional dancers, has been shown to be an important clinical finding for lagoonal tendinopathy. The iliopsoas syndrome, or iliopsoas tendinopathy or 'jumper's hip' as found in the literature, is most common in runners, walkers, dancers, jumpers, and footballers. Standard conservative treatment includes physiotherapy, emphasizing stretching and strengthening of the iliopsoas as well as the spinal muscles around the lumbar spine. The aim of this study was to record the predisposing factors of lagonopsis tendonitis in professional athletes who walk 5 km through quality assessment procedures (AQ-RARC to assess the attention of injured athletes during the race, IELP-GR rating for of pain intensity) and quantitative evaluation procedures (mechanical angiometer, for measuring the orbit of the hip and dynamometer for the evaluation of the lagonopsite muscle strength) as well as the correlation of elasticity and muscular strength of healthy and injured iliopsoas. METHODS Samples: The present study involved 42mixed gender athletes aged 18 to 23, volunteers, participating in the sport of 5 km professional level marathon running at a local sports club. The athletes were in the process of rehabilitation by abstaining from training. The diagnostic tool was the MRI and the clinical examination by a specialized Orthopedist with more than 5 years of dealing with musculoskeletal injuries. The diagnostic criterion was the increased signal of the T1 and T2 sequence, indicating the presence of inflammation, extensive swelling in the tendon of the iliopsoas muscle and degeneration. During the clinical examination, based on the symptoms, the tendon disease of the iliopsoas was categorized in the stage of latent repair (failed healing). Studies report that diagnostic MRI imaging adequately identifies hypertrophy of the iliopsoas muscle, which occurs in hyperextension injuries. Evaluation procedures: Α) Qualitative variables were recorded: i) through a tool to assess attention during the race of injured AQ-RARC athletes. ii) Through a reliable IELP-GR tool for assessing the intensity of musculoskeletal pain in athletes. B) The quantitative variables were recorded through: (i) Mechanical goniometer to measure the trajectory range of motion of hip extension and internal rotation. ii) Activebody-activeforce 2 digital dynamometer, to measure the muscular strength of the iliopsoas isometric contraction. RESULTS It was observed that the pain moderately affects the motor activity while the intensity of the pain was high in the jump landing and small in the engagement with low-load activity. In terms of cognitive perception, the athletes showed increased concentration in their goal during the duration of the race without being significantly affected by the injury, while the range of motion of the iliopsoas is affected and is specifically reduced when there is tendonitis of the muscle for more than 3 months. Also, the strength of the iliopsoas muscle is significantly affected and in particular is reduced (strength of healthy 0.98 ± 0, 567lbs, versus strength of injured 0.547 ± 0.366lbs). There was a significant statistical difference in the elasticity of healthy iliopsoas and the injured (internal movement of healthy 31.550 ± 1.290 versus 25.600 ±6.190 and area of healthy 96.720 ± 1.290 vs. 91.690±6,190), (p<0, 05) and significant correlation in ROM and muscle strength of injured and healthy muscle (r= 0,707& r=0,860). However, pain, muscle stiffness and weakness found in the injured iliopsoas muscle, can affect performance, but not the concentration of athletes, as they belong to a category of athletes with an increased level of competitiveness. Due to the greater participation of women in the study, there is heterogeneity in the results between the sexes, because the hormonal factor is not included. A cross-exercise program may be helpful in order to increase the strength of the injured limb, yet, in a subsequent study, it would be useful to determine whether gender is associated with tendonitis of the iliopsoas muscle in female walking athletes, since in women, hormonal adjustments, and the anatomical morphology differs from men, and can affect the technique and also other factors that impress the performance. Key words: iliopsoas, tendinitis, race walking, gait, performance