Η Διαμεσικότητα στο θεατρικό έργο ο Κάλος Άνθρωπος του Σετσουάν του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Intermediality in case of Der Gute Mensch Von Sezuan (The Good Person Of Szechwan) by Bertolt Brecht
Λέξεις-κλειδιά
Sichuan Animus ; Bertolt Brecht ; Animus, Anima ; The Good Person of Szechwan ; Ψηφιακή Σκηνογραφία ; Στοματικό ΣτάδιοΠερίληψη
Η παρούσα εργασία εστιάζει στη δημιουργία Ψηφιακής Σκηνογραφίας, με τίτλο Sichuan
Animus, βασισμένη στο θεατρικό έργο The Good Person of Szechwan του Bertolt Brecht.
Στην πρώτη ενότητα, αναδεικνύονται οι θεατρικές τάσεις που επικράτησαν τον 20ο αι., οι
μεταβολές του Μεταμοντέρνου θεάτρου και συγκεκριμένα η εξέλιξη του Πειραματικού
και Μεταδραματικού θεάτρου, που οδήγησαν στην εξέλιξη της σκηνογραφίας και των
νέων μέσων που χρησιμοποιεί. Πιο συγκεκριμένα η έρευνα, αποσκοπεί στον ορισμό των
ψηφιακών εφαρμογών στην θεατρική σκηνή, του Ψηφιακού Θεάτρου και της Ψηφιακής
Σκηνογραφίας, που εμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Τα βασικά στοιχεία
της Ψηφιακής Σκηνογραφίας, ορίζουν τον νέο δίαυλο επικοινωνίας του θεάτρου μέσω
της τεχνολογίας με μεθόδους όπως η Διαμεσικότητα, τα Καθηλωτικά Περιβάλλοντα,
η Διαδραστικότητα κ.ά.
Η αναφορά της προσωπικότητας και του έργου του Bertolt Brecht, αποτελεί την δεύτερη
ενότητα της πτυχιακής εργασίας, παρουσιάζοντας την πολιτική κατάσταση στη Γερμανία της
εποχής και την πολιτική στάση του Brecht, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον χαρακτήρα
του έργου του. Γίνεται αναφορά στις τεχνικές του, γνωστές ως Brechtian Techniques, που
αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν στα έργα του, ενώ συνέχεια, ακολουθεί μια μελέτη για το
έργο του, The Good Person of Szechwan, με εκτενέστερη ανάλυση στα χαρακτηριστικά του
έργου, όπως key images, key concepts κ.ά.
Η τρίτη ενότητα της εργασίας, εστιάζει στη μεθοδολογία για τον σχεδιασμό της Ψηφιακής
Σκηνογραφίας στο θεατρικό The Good Person of Szechwan. Ορίζεται το κοινωνικό και
ψυχολογικό πλαίσιο του έργου μέσα από την θεωρία του Carl Jung για το Animus και την
θεωρία του Sigmund Freud για το Στοματικό Στάδιο ως επίκεντρο της σκηνογραφικής ιδέας.
Ο σκοπός της πρότασης, υλοποιείται στο θέατρο τέχνης Κάρολου Κουν με την βοήθεια
της Ψηφιακής Σκηνογραφίας και χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος, επικεντρώνεται
στα video που προβάλλονται, ενώ το δεύτερο στον σχεδιασμό του σκηνικού χώρου.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο στοιχείων, ολοκληρώνεται με τον ηθοποιό, ο οποίος
αποτελεί τον δυναμικό κρίκο σύνδεσης μεταξύ του ψηφιακού και φυσικού κόσμου της
παράστασης.
Περίληψη
My final project’s research focuses on the creation of Digital Scenography, titled Sichuan
Animus, addressed to the theatrical play The Good Person of Szechwan by Bertolt Brecht.
The first part of my thesis highlights the theatrical trends that dominated throughout the
20th century, the transformations of Postmodern theater, specifically, the evolution of Experimental and Metadramatic theater, which led to the development of Scenography
and New Media. The research aims to define the digital applications attached to the contemporary theatrical scene, i.e. Digital Theater, and Digital Scenography, which emerged
in the late 1950s. The fundamental elements of Digital Scenography inaugurate a new era
for the theatrical communication through the use of technology, employing new methods
such as Intermediality, Immersive Environments, Interactivity and more.
The second part of my thesis discusses the personality and work of Bertolt Brecht, giving the
political frame in Germany during his life and his political stance, which was decisive regarding all aspects of his works.
I make a reference to his techniques, known as Brechtian
Techniques that are developed and implemented in his work. Following his techniques I
made an in-depth study of his play The Good Person of Szechwan, presenting thereby a
detailed analysis of its characteristics, including key images and key concepts.
The third part of my thesis focuses on the methodology applied towards the set design,
particularly the Digital Scenography for the play The Good Person of Szechwan. It defines
the social and psychological context of the play via a reading of Carl Jung’s theory on
Animus and Sigmund Freud’s theory on the Oral Stage as the core of the scenographic
idea. The concomitant designed is proposed to be realized at the Karolos Koun Art Theater
and it is divided into two parts. The first centers on the digital appropriation of the stage,
while the second focuses on the design of the stage. The interaction between these two
elements is completed via the actor per se, who is the dynamic link between the digital
and physical worlds of the performance.
Αριθμός σελίδων
201Σχολή
Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών & ΠολιτισμούΑκαδημαϊκό Τμήμα
Τμήμα Εσωτερικής ΑρχιτεκτονικήςΓλώσσα
ΕλληνικάΣυλλογή
Εκτός από όπου επισημαίνεται κάτι διαφορετικό, το τεκμήριο διανέμεται με την ακόλουθη άδεια:
Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 Διεθνές
Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 Διεθνές