Συνήθεις κλινικές δοκιμασίες για νευρολογικά περιστατικά στην καθημερινή κλινική φυσιοθεραπευτική αξιολόγηση όπως καταγράφονται στη σύγχρονη αρθρογραφία

Abstract

Εισαγωγή: Η παγκόσμια και προοδευτικά αυξανόμενη επιβάρυνση σε θανάτους και αναπηρία αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στις νευρολογικές διαταραχές. Μία σχετική μελέτη αποκάλυψε ότι οι νευροψυχιατρικές παθήσεις και οι τραυματισμοί συνιστούν μείζονες αιτίες απώλειας ετών ζωής προσαρμοσμένων στην αναπηρία (DALY). Οι νευρολογικές παθήσεις επιφέρουν έκπτωση της λειτουργικότητας, η οποία δύναται να προληφθεί μέσω της αποκατάστασης. Πρωτεύων συστατικό της τελευταίας συνιστά η αξιολόγηση, η οποία πραγματοποιείται με κλινικές δοκιμασίες, ερωτηματολόγια, κλίμακες κ.α. Σκοπός: Η παρούσα συστηματική ανασκόπηση στοχεύει στη διερεύνηση και ανάδειξη συνήθων κλινικών δοκιμασιών για νευρολογικά περιστατικά που εφαρμόζονται στην καθημερινή κλινική φυσιοθεραπευτική αξιολόγηση και ελέγχουν την κινητικότητα. Μεθοδολογία: Η εργασία διεξήχθη σύμφωνα με τις οδηγίες PRISMA. Πραγματοποιήθηκε συστηματική αναζήτηση στις ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων PubMed, PEDro, CENTRAL, Scopus, Science Direct και Google Scholar, καθώς και στις λίστες βιβλιογραφικών παραπομπών και τους πίνακες των ανασκοπήσεων, με στόχο την ανεύρεση μελετών που κάλυπταν το χρονικό διάστημα Ιανουάριος του 2015 έως Απρίλιος του 2021. Για τη διαλογή άρθρων συναφών με το υπό εξέταση αντικείμενο τέθηκαν κριτήρια ένταξης και αποκλεισμού. Η μεθοδολογική ποιότητα των ερευνών αξιολογήθηκε με την κλίμακα PEDro. Αποτελέσματα: Από την αναζήτηση της σχετικής αρθρογραφίας προέκυψαν συνολικά 1625 αναφορές εκ των οποίων 25 RCTs συμπεριλήφθηκαν στη συστηματική ανασκόπηση. Δέκα εννέα εξ αυτών χρησιμοποίησαν ως δείγμα ασθενείς με ΑΕΕ, τρεις με ΠΣ, δύο με νόσο Πάρκινσον και μία με αναπτυξιακή καθυστέρηση. Ανιχνεύτηκε ένας συνολικός αριθμός 17 κλινικών δοκιμασιών που αξιολογούν διαφορετικές συνιστώσες της κινητικότητας, όπως η ταχύτητα βάδισης, η λειτουργική ικανότητα κ.α. Το 10MWT αναδείχθηκε ως η δοκιμασία με τη μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης (11 μελέτες) και ακολούθησε το TUG (6 μελέτες) και το 6MWT (3 μελέτες), ενώ όλες οι υπόλοιπες εντοπίστηκαν σε μία με δύο μελέτες. Η πλειονότητα αυτών διέθετε αξιοπιστία και εγκυρότητα για τους υπό εξέταση κλινικούς πληθυσμούς. Συμπεράσματα: Πληθώρα κλινικών δοκιμασιών εφαρμόζεται στην καθημερινή φυσικοθεραπευτική αξιολόγηση νευρολογικών περιστατικών. Ωστόσο, τα ευρήματα περιορίζονται σε τέσσερις νευρολογικές καταστάσεις, εκ των οποίων για τις τρεις (ΠΣ, νόσος Πάρκινσον, αναπτυξιακή καθυστέρηση) υπάρχουν ελάχιστα ερευνητικά δεδομένα. Προτείνεται, επομένως, η διεξαγωγή περαιτέρω μελετών τόσο στους ίδιους όσο και σε διαφορετικούς νευρολογικούς πληθυσμούς, η συμπερίληψη επιπρόσθετων δοκιμασιών καθώς και η διερεύνηση των ψυχομετρικών χαρακτηριστικών όσων δε διαθέτουν.