Χρωστικές Όψιμων Ελληνικών Φορητών Εικόνων

Abstract

Η παρούσα πτυχιακή εργασία ασχολείται με την εξέταση τριών όψιμων (19ου αιώνα) ελληνικών φορητών εικόνων. Στα εν λόγω έργα, και συγκεκριμένα στη ζωγραφική επιφάνεια αυτών, εφαρμόστηκαν ορισμένες φυσικοχημικές μέθοδοι διάγνωσης. Αυτές περιελάμβαναν υπεριώδη φωτογραφία φθορισμού, φθορισμομετρία ακτίνων Χ, έγχρωμη υπέρυθρη απεικόνιση και ασπρόμαυρες απεικονίσεις ανάκλασης σε φασματικές ζώνες της υπεριώδους, της ορατής και της υπέρυθρης περιοχής. Οι προαναφερθείσες εξετάσεις διεξάχθηκαν με σκοπό να διαπιστωθεί το κατά πόσο έχουν ενταχθεί στην παλέτα των λαϊκών αγιογράφων οι νέες συνθετικές χρωστικές που έκαναν την εμφάνισή τους στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα, ή κατά πόσο η επιλογή υλικών (: χρωστικών) χαρακτηρίζεται από την ίδια συντηρητικότητα που εντοπίζουμε σε τεχνοτροπικό επίπεδο. Λόγω των δυνατοτήτων των μεθόδων που επιλέχθηκαν, μεγαλύτερη βάση έχει δοθεί στη διερεύνηση των ανόργανων χρωστικών. Επίσης, σε αυτό το πλαίσιο εξετάσθηκαν ορισμένα ζητήματα που ενδεχομένως να προκύπτουν από την παρουσία των εν λόγω χρωστικών, αναφορικά κυρίως με την κατάσταση διατήρησης των έργων. Από την ανάλυση των πορισμάτων προέκυψε πως η χρήση νέων συνθετικών χρωστικών στα έργα προς εξέταση ήταν περιορισμένη, επομένως εντοπίζεται πράγματι μια τάση προτίμησης των παραδοσιακών υλικών. Οι νέες συνθετικές ανόργανες χρωστικές που εντοπίστηκαν σε μεγαλύτερη έκταση περιλαμβάνουν το λευκό του ψευδαργύρου και το κίτρινο του χρωμίου.