Γνώσεις, Στάσεις και Αίσθηση Αυτοαποτελεσματικότητας των Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης απέναντι σε Μαθητές με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 (Ινσουλινοεξαρτώμενο)

Abstract

ΠΕΡΙΛΗΨΗ Εισαγωγή: Η θετική στάση απέναντι σε μαθητές με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 (ΣΔ1) και η γνώση του εκπαιδευτικού φαίνεται να αποτελούν σημαντικές προϋποθέσεις τόσο για την πρακτική υποστήριξη των παιδιών με ΣΔ1 στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση όσο και για την αυτοαποτελεσματικότητα των εκπαιδευτικών και την επιτυχία του σχολικού πλαισίου. Σκοπός: Ο σκοπός της μελέτης ήταν να διερευνηθεί το επίπεδο γνώσεων των δασκάλων για το διαβήτη, οι στάσεις τους απέναντι σε μαθητές με ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη, καθώς το επίπεδο γενικότερης αυτο-αποτελεσματικότητάς τους. Μεθοδολογία: Σε 150 εκπαιδευτικούς που εργάζονται σε Δημόσια Δημοτικά Σχολεία χορηγήθηκαν (α) ερωτηματολόγιο κοινωνικών – δημογραφικών χαρακτηριστικών, (β) ερωτηματολόγιο γνώσεων και στάσεων εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για τον ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη, και (γ) κλίμακα γενικευμένης αυτο-αποτελεσματικότητας. Αποτελέσματα: Το μέσο ποσοστό σωστών απαντήσεων στο ερωτηματολόγιο γνώσεων ήταν 86,00 (±9,01)%. Οι ερωτήσεις με το μικρότερο ποσοστό ορθών απαντήσεων ήταν: «Ποιο είναι το φυσιολογικό φάσμα των τιμών σακχάρου στο αίμα όταν είμαστε νηστικοί;» (62,70%) και «Εάν βρείτε ένα παιδί με ΣΔ αναίσθητο τι πρέπει να κάνετε άμεσα;» (52,70%). Υψηλότερο ποσοστό ορθών απαντήσεων στο ερωτηματολόγιο γνώσεων είχαν οι νεότεροι δάσκαλοι σε σύγκριση με τους μεγαλύτερους σε ηλικία συναδέλφους τους (p=0,014), οι εκπαιδευτικοί που είχαν κάποια στιγμή παιδί με ΣΔ στην τάξη τους έναντι εκείνων που δεν είχαν (p=0,045) και οι εκπαιδευτικοί με τη μεγαλύτερη προϋπηρεσία (p=0,03). Χαμηλότερη αυτοαποτελεσματικότητα εμφάνισαν οι εκπαιδευτικοί που είχαν προσωπικές δυσκολίες με το ΣΔ τύπου 1 ή 2 είχαν σε σχέση με τους εκπαιδευτικούς που δεν είχαν δυσκολίες (p=0,016), οι εκπαιδευτικοί που ήταν πρόθυμοι να έχουν και να υποστηρίξουν ένα παιδί με ΣΔ στην τάξη τους (p<0,001) σε σχέση με εκείνους που δεν ήταν πρόθυμοι, οι εκπαιδευτικοί χωρίς δεύτερο πτυχίο σε σχέση με αυτούς που είχαν (p=0,013), και οι εκπαιδευτικοί με λιγότερο θετικές αντιλήψεις για την ετοιμότητα τους στη διαχείριση μαθητών με ΣΔ σε σχέση με τους εκπαιδευτικούς που είχαν περισσότερο θετικές αντιλήψεις (p=0,001). Όλοι οι εκπαιδευτικοί του δείγματος ανέφεραν ότι αισθάνονταν ασφάλεια με την ύπαρξη σχολικού νοσηλευτή και ότι ο σχολικός νοσηλευτής μπορεί να είναι αποτελεσματικός στη διαχείριση έκτακτων αναγκών των μαθητών. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων θεώρησε ιδιαίτερα σημαντικό τον ρόλο των σχολικών νοσηλευτών στην 119 ενσωμάτωση των παιδιών με ΣΔ στη σχολική τάξη (92,7%), στη συμμετοχή των μαθητών σε αθλητικές δραστηριότητες ή εκδρομές (80,6%) και στη μείωση του άγχους που βιώνουν οι γονείς των μαθητών με ΣΔ (99,3%). Παράλληλα, το 84,4% των εκπαιδευτικών πίστευαν ότι ο σχολικός νοσηλευτής μπορεί να τους εκπαιδεύσει αποτελεσματικά στη διαχείριση του ΣΔ. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα της έρευνας μπορούν να αξιοποιηθούν από τους σχολικούς νοσηλευτές και γενικότερα τους επαγγελματίες υγείας για τον σχεδιασμό εκπαιδευτικών προγραμμάτων και προγραμμάτων συμβουλευτικής παρέμβασης στους δασκάλους.