Πρωτογενής Πρόληψη και Προαγωγή της υγείας των προσφυγισσών γυναικών που κατοικούν σε δομές φιλοξενίας

Abstract

Εισαγωγή: Στην Ελλάδα το προσφυγικό ζήτημα είναι ένα πρόβλημα με βαθιές ιστορικές ρίζες, καθώς ανά τους αιώνες είχε να αντιμετωπίσει σημαντικά κύματα προσφύγων τα οποία έφταναν στην χώρα. Η Ελλάδα, μια χώρα με περιορισμένους οικονομικούς πόρους και υποδομές, βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπη με μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση. Οι δύσκολες συνθήκες στα κέντρα υποδοχής, τα hotspots και τις δομές φιλοξενίας δυσχεραίνουν τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, αλλά και στις συνθήκες διαβίωσης. Οι πρόσφυγες αντιμετωπίζουν μια σειρά από προκλήσεις κατά την πρόσβασή τους σε υγειονομικές και ποιοτικές ιατρικές υπηρεσίες. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας ήταν η αξιολόγηση της πρωτογενούς πρόληψης και της προαγωγής της υγείας των προσφυγισών που διαμένουν σε δομές φιλοξενίας στην Ελλάδα, δίνοντας έμφαση στις ιδιαίτερες ανάγκες και προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Υλικό – Μέθοδος: Το δείγμα περιλάμβανε τυχαία δειγματοληψία προσφυγισών γυναικών που διαμέναν στη δομή φιλοξενίας της Μαλακάσας. Η μεθοδολογία της μελέτης ακολουθεί την ποσοτική μέθοδο έρευνας (ερωτηματολόγιο). Το ερωτηματολόγιο δημιουργήθηκε από την ερευνήτρια για τις ανάγκες της μελέτης. Η συλλογή του δείγματος έγινε την χρονική περίοδο από το Μάιο έως τον Ιούνιο 2024, ενώ η στατιστική επεξεργασία έγινε με το πρόγραμμα SPSS. Αποτελέσματα: Το δείγμα αποτελούταν από 150 γυναίκες, το 31,1% ήταν από το Αφγανιστάν και το 28% αυτών ήταν 18-24 ετών το 64% ήταν έγγαμες, το 34,7% είχε ολοκληρώσει την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 32,7% είχε μέτρια εξοικείωση με την έννοια της πρωτογενούς πρόληψης, το 18% ήταν πολύ εξοικειωμένες και μόνο το 6% είχε εξαιρετική εξοικείωση. Τα αντίστοιχα ποσοστά για την προαγωγή της υγείας ήταν 26%, 6% και 2%. Το 42,7% συμμετείχε συχνά σε υγειονομικούς ελέγχους, το 14% ετησίως και το 8% τακτικά, όποτε ενδείκνυται. Κατά την διαμονή τους στην Ελλάδα, το 97,3% συμμετέχει σε τακτικούς υγειονομικούς ελέγχους, το 52,7% στον οικογενειακό προγραμματισμό, το 32,7% κάνει υγιεινή διατροφή και το 30% εμβολιάζεται. Οι συμμετέχουσες θεωρούσαν τα καρδιολογικά και τα γυναικολογικά προβλήματα για το 76,7% και το 73,3% αντίστοιχα. Κατά τη διαμονή τους στην Ελλάδα κυριότερο εμπόδιο ήταν η απόσταση από τις υγειονομικές εγκαταστάσεις, για το 97,3% και ακολουθούσαν η έλλειψη ενημέρωσης/εκπαίδευσης, για το 24,7%. Συμπέρασμα: Τα αποτελέσματα που προκύπτουν αναδεικνύουν σημαντικά ζητήματα, όπως η περιορισμένη ενημέρωση για θέματα υγείας, οι πολιτισμικές και γλωσσικές δυσκολίες, καθώς και η έλλειψη επαρκών υποδομών. Παράλληλα, καταγράφεται η ανάγκη για στοχευμένες παρεμβάσεις που λαμβάνουν υπόψη το πολιτισμικό υπόβαθρο και τις ιδιαίτερες συνθήκες ζωής των γυναικών αυτών.