Διακυβέρνηση, δημόσιος τομέας και νέο δημόσιο μάνατζμεντ: Αντιλήψεις, πεποιθήσεις και προσεγγίσεις στην Ελλάδα

Abstract

Την τελευταία τεσσαρακονταετία στην Ελλάδα, ο Δημόσιος Τομέας αποτελεί ένα συνεχή πεδίο συνεχούς κριτικής αναφορικά με την αποτελεσματικότητά του, την αποδοτικότητα του, προβληματικό, δυσκίνητο και ανεπαρκή να αντιμετωπίσει την γενικότερη επικρατούσα κοινωνική και οικονομική συνθήκη των αλλαγών που επικρατούν παράλληλα. Πέραν όμως αυτής της κριτικής, ο Ελληνικός Δημόσιος Τομέας, υποκείμενος σε συνεχείς μεταβολές, υπό την χρήση διαφόρων εννοιών ‘‘δημόσιας αλλαγής’’, ‘εκσυγχρονισμός’’, ‘‘μεταρρυθμίσεις’’, καθίσταται μονίμως σε οικονομικές εκθέσεις και μελέτες, ακαδημαϊκές έρευνες και αναλύσεις, ακόμα και σε πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των δρώντων πολιτικών σχηματισμών (πολιτικά κόμματα), ως ο μόνιμος υπαίτιος, αστοχιών, αποτυχιών σχεδόν για το σύνολο δραστηριότητας της χώρας. Βεβαίως, η συνεχής μεταρρυθμιστική τάση, δεν είναι αναπόφευκτη, καθόσον ο Δημόσιος Τομέας εν γένει, είναι ταυτόσημος με την κοινωνικο-οικονομική εξέλιξη της κοινωνίας μίας χώρας και της εθνικής οικονομίας της. Ήτοι, η όποια δράση ή επιδίωξη μεταρρύθμισης ή αλλαγής του Δημοσίου Τομέα, έγκειται στο πλαίσιο των φορέων άσκησης πολιτικής εξουσίας και της απρόσκοπτης προσήλωσής του στην επιδίωξη και ολοκλήρωση αυτής. Στον Ελληνικό χώρο, κατά πόσο αυτό απαντάται ή όχι είναι λίγο πολύ συγγνωστό. Η ευθύνη του πολιτικού συστήματος για την αδυναμία προώθησης των οιονδήποτε μεταρρυθμίσεων, είναι καθοριστική. Ωστόσο, όπως θα αναλυθεί περαιτέρω, εκλείπει η ουσιαστική και εκτενή διερεύνηση του μεγέθους ευθύνης του πολιτικού συστήματος, από τις όποιες αναλύσεις και εκθέσεις αξιολόγησης με ενίοτε μία λιτή ενδεχομένως περιληπτική αναφορά.