Η απασχόληση προσωπικού με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου στο δημόσιο τομέα - Η μελέτη της περίπτωσης του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.)

Abstract

Η πρακτική της σύναψης συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου ή συμβάσεων έργου που υποκρύπτουν συμβάσεις εργασίας, όχι όπου και όποτε ο νόμος επιτρέπει, αλλά κατά κύριο λόγο ως εργαλείο ελαστικοποίησης και εξάρτησης, πέραν των πολλαπλών προβλημάτων δυσλειτουργίας που δημιουργεί στη δημόσια διοίκηση, προσβάλλει την αρχή του κράτους δικαίου κρατώντας σε «ομηρία» μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Στην αποτροπή της καταστρατήγηση του συστήματος προσλήψεων προσωπικού κατά το παρελθόν και στην προσπάθεια εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης με βάση την διαφάνεια, την ισότητα και την αξιοκρατία καθοριστικός υπήρξε ο ρόλος του ΑΣΕΠ με το Ν.2190/1994. Η έκδοση της Οδηγίας 99/70ΕΚ, η οποία ουσιαστικά αποβλέπει στην πρόληψη των καταχρήσεων που δημιουργούνται με τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, παρά την ενσωμάτωση της στην ελληνική έννομη τάξη με το π.δ. 164/2004, για τους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα, δεν οδήγησε στην αποσαφήνιση ζητημάτων για την αναγνώριση νόθων συμβάσεων ως αορίστου χρόνου. Η κρατούσα νομολογία έκρινε ότι το Σύνταγμα, αποτελεί εμπόδιο στην απόδοση του ορθού νομικού χαρακτηρισμού των συμβάσεων ακόμα και στις περιπτώσεις που διαπιστώνεται κατάχρηση. Στην παρούσα εργασία γίνεται συγκριτική ανάλυση και εξετάζεται το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις εργασιακές σχέσεις μονίμων και ιδιωτικού δικαίου απασχολούμενων στο δημόσιο τομέα. Παρουσιάζεται η προβληματική κουλτούρα κάλυψης πάγιων και διαρκών αναγκών από πάσης φύσεως συμβασιούχους και εξετάζεται η περίπτωση του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών που αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα φορέα του δημοσίου, η λειτουργία του οποίου στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε εργαζόμενους με επισφαλείς σχέσεις εργασίας.