Αποθήκευση αιμοπεταλίων και ανάπτυξη βακτηρίων

Abstract

Η βακτηριακή σήψη παραμένει η πιο συχνά μεταδιδόμενη μέσω της μετάγγισης ασθένεια. Ο κίνδυνος αυτός είναι περισσότερο αυξημένος στην περίπτωση των αιμοπεταλίων οι συνθήκες αποθήκευσης των οποίων ευνοούν την ανάπτυξη των βακτηρίων. Τα περισσότερα από αυτά τα βακτήρια προέρχονται από τη χλωρίδα του δέρματος του δότη και πολλαπλασιάζονται μέσα στους ασκούς των αιμοπεταλίων, ενώ ορισμένα από αυτά σχηματίζουν βιοφίλμ. Τα τελευταία χρόνια η αναγνώριση του κινδύνου βακτηριακής επιμόλυνσης των αιμοπεταλίων οδήγησε στην ανάπτυξη διαφόρων μεθόδων και στην υιοθέτηση διαφόρων παρεμβάσεων που είχαν ως αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση του κινδύνου εμφάνισης σηπτικών επιπλοκών. Σε ένα πρώτο επίπεδο οι παρεμβάσεις αυτές επικεντρώνονται στον δότη και στη διαδικασία συλλογής των αιμοπεταλίων και περιλαμβάνουν ενέργειες όπως η βελτίωση της συνέντευξης του δότη, η απολύμανση της περιοχής φλεβοκέντησης και η εκτροπή του αρχικού όγκου του αίματος που συλλέγεται. Σε δεύτερο επίπεδο, οι παρεμβάσεις επικεντρώνονται στην ασφάλεια του προϊόντος και περιλαμβάνουν ταχείες μεθόδους ανίχνευσης, αυτοματοποιημένες μεθόδους καλλιέργειας ή τεχνικές όπως η αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης, η φασματομετρία μάζας κ.λπ. Παράλληλα έχουν αναπτυχθεί και οι λεγόμενες τεχνικές μείωσης παθογόνων, στις οποίες τα αιμοπετάλια υποβάλλονται σε επεξεργασία με υπεριώδη ακτινοβολία και μία φωτοευαίσθητη χημική ένωση που αναστέλλει την ανάπτυξη ή καταστρέφει τους παθογόνους μικροοργανισμούς. Κάθε μία από αυτές τις παρεμβάσεις παρουσιάζει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ενώ καμία από αυτές δεν μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτη ασφάλεια. Καλύτερα αποτελέσματα επιτυγχάνονται με την υιοθέτηση στρατηγικών που αξιοποιούν περισσότερες από μία μεθόδους. Η παρούσα εργασία αποτελεί μια βιβλιογραφική ανασκόπηση στο εκτεταμένο και πολυδιάστατο αυτό πεδίο, παρουσιάζοντας τα μέχρι σήμερα δεδομένα, τις διαθέσιμες στρατηγικές διαχείρισης καθώς και τις προοπτικές που διαμορφώνονται για το μέλλον.