Πολυάνοσες ανοσοσφαιρίνες από πλάσμα ιαθέντων ασθενών ως θεραπεία έναντι της νόσου COVID-19

Abstract

Η δεκαετία που διανύουμε στιγματίστηκε από την πανδημία του ιού SARS-CoV-19. Η εξαιρετικά υψηλή μεταδοτικότητα του, η πολύπλοκη παθολογία που παρουσιάζει, καθώς και η πρακτικά παντελής έλλειψη ερευνών πάνω στο συγκεκριμένο παθογόνο (καθώς πρόκειται για αναδυόμενο), οδήγησαν τους αρμόδιους φορείς σε λήψη αυστηρών υγειονομικών μέτρων, τα οποία επηρέασαν αρνητικά την ανθρωπότητα, όσον αφορά την οικονομία, την ψυχική υγεία και τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Η περισσότερα υποσχόμενη φαρμακευτική αντιμετώπιση βρίσκεται σε μεθοδολογίες που χρησιμοποιούνται εδώ και αρκετές δεκαετίες. Η ίδια λύση δώθηκε σε διάφορες ιολογικές και βακτηριακές νόσους. Δώθηκε σε παρελθοντικές επιδημίες, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τα τελευταία ξεσπάσματα ιών του γένους Ebola του 1995 και του 2013. Πρόκειται για την απομόνωση πολυάνοσων ανοσοσφαιρινών από πλάσμα αίματος ανοσοποιημένου πληθυσμού, στον οποίο ανήκουν οι αναρρωμένοι ασθενείς, καθώς και όσοι έχουν εμβολιαστεί. Η συγκεκριμένη μεθοδολογία παραγωγής αντισωμάτων έχει αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλες, όσον αφορά το κόστος παραγωγής, την απαραίτητη μελέτη του παθογόνου και την ευκολία εφαρμογής της. Για την παραγωγής τους απαιτείται η μαζική κλασματοποίηση τους και η απομόνωση τους από το αντίστοιχο κλάσμα. Αν και η ύπαρξη μεταλλάξεων του αρχικού στελέχους ανησυχεί τους ειδικούς, τα παράγωγα πλάσματος θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ως πηγή αντισωμάτων εξειδικευμένων έναντι του εκάστοτε μεταλλαγμένου στελέχους. Επιπλέον, δεδομένων των υγειονομικών και νομικών συνθηκών που επικρατούν στην παράνομη εμπορία εξωτικών ζώων, είναι στατιστικά βέβαιο ότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες θα υπάρξει κάποιο επιδημικό κύμα, οφειλόμενο σε καινούργια παθογόνα, άγνωστα στον άνθρωπο. Όταν έρθει η ώρα αυτή, οι πολυάνοσες ανοσοσφαιρίνες πρέπει να αξιοποιηθούν, για την καλύτερη δυνατή διαχείριση της κατάστασης.