Μετατραυματικό στρες του νοσηλευτικού προσωπικού κατά τη διάρκεια της πανδημίας Covid-19: Μελέτη παρατήρησης

Abstract

Εισαγωγή: Τα παρατεταμένα τραυματικά γεγονότα και οι καταστάσεις, εκτός από άλλους στρεσογόνους παράγοντες και κουραστικούς παράγοντες της βιοψυχοκοινωνικής σφαίρας, μπορούν να προκαλέσουν διαταραχές μετατραυματικού στρες (Posttraumatic Stress Disorder -PTSD), οι οποίες προκύπτουν ενόψει γεγονότων ή καταστάσεων που αποτελούν απειλή για τη σωματική ακεραιότητα του ατόμου ή των άλλων, ή που προκαλούν συναισθήματα φρίκης και ανικανότητας. Αυτός ο τύπος πάθησης είναι πλέον συγκρίσιμος με το λεγόμενο «συνεχιζόμενο τραύμα», την κατάσταση που βιώνουν οι νοσηλευτές που βρίσκονται σε υπηρεσία κατά τη διάρκεια της συνεχιζόμενης έκτακτης ανάγκης για την υγεία Covid-19. Στόχος της μελέτης: η αναζήτηση συμπτωμάτων άγχους σε νοσηλευτές, τα οποία θα μπορούσαν να διαμορφωθούν ως Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (PTSD) και τα οποία γενικά δεν αναγνωρίζονται. Υλικά και Μέθοδοι: Χορηγήθηκε ένα ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο πολλαπλής επιλογής, αποτελούμενο από το Ερωτηματολόγιο PTSD και την Κλίμακα Επιπτώσεων Συμβάντος (IES-R). Το δείγμα της έρευνας ήταν 223 νοσηλευτές από διαφορετικά τμήματα ενός Γενικό Νοσοκομείου της Ελλάδας καθώς και κέντρων υγείας. Αποτελέσματα: Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, και αναφέρουν ότι οι νοσηλευτές στα επείγοντα, μαζί με τους νοσηλευτές που εργάζονται στο νοσοκομείο, παρουσιάζουν πολύ περισσότερα συμπτώματα άγχους από νοσηλευτές που δεν εργάζονται σε τμήματα επειγόντων περιστατικών ή που εργάζονται στα κέντρα υγείας. Η ηλικιακή ομάδα μεταξύ 31 και 40 ετών, που δεν είναι άλλη από την πλειονότητα των νοσηλευτών που έχουν υπηρετήσει από 6 έως 20 ετών, φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα από τους άλλους να αναπτύσσουν σημαντική δυσφορία η οποία, τέλος, εμφανίζεται πιο συχνή στις γυναίκες παρά στους άνδρες. Συμπεράσματα: Η μελέτη δείχνει τη σημασία της αναγνώρισης του βαθμού άγχους που παρουσιάζουν οι νοσηλευτές ανάλογα με το τμήμα στο οποίο εργάζονται και τη επινόηση λύσεων που μπορούν να προάγουν την ψυχολογική τους ευεξία. Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να ευαισθητοποιηθούν και να ενημερωθούν οι νοσηλευτές που εργάζονται στην επικράτεια και στα νοσοκομεία, όλων των ηλικιακών ομάδων, εφαρμόζοντας παρεμβάσεις προληπτικής εκπαίδευσης και ψυχολογικής υποστήριξης που βασίζονται επίσης σε τεχνικές συναισθηματικής διαχείρισης, προκειμένου να μειωθούν οι ψυχοφυσικές αντιδράσεις που σχετίζονται με το τραύμα και να αποτραπεί η συσσώρευσή του από το να οδηγήσει σε προσωπική δυσφορία που μεταφέρεται εύκολα στον χώρο εργασίας, με κίνδυνο να μειωθούν οι επαγγελματικές δεξιότητες και να αυξηθούν οι δυσκολίες στη σχέση με τον ασθενή καθώς και με τους άλλους εργαζόμενους της ίδιας ομάδας.