Αιμολυτικές αντιδράσεις από αντισώματα έναντι ερυθροκυττάρων

Abstract

Οι μεταγγίσεις αίματος προσφέρουν πολυάριθμα οφέλη αλλά ενέχουν και εγγενείς κινδύνους, με τις αιμολυτικές αντιδράσεις να είναι μια από τις πιο συχνές και σοβαρές επιπλοκές. Η αιμόλυση, η διάσπαση των ερυθρών αιμοσφαιρίων, μπορεί να συμβεί μέσω διαφόρων μηχανισμών. Οι ομάδες αίματος προσδιορίζονται από την παρουσία ειδικών αντιγόνων στα ερυθρά αιμοσφαίρια και αντίστοιχων αντισωμάτων στον ορό. Η κατανόηση αυτών των τύπων αίματος είναι ζωτικής σημασίας για ασφαλείς μεταγγίσεις. Τα φυσικά αντισώματα, κυρίως του τύπου IgM, συνδέονται με τον ορό του ασθενούς αλλά αναπτύσσονται με την πάροδο του χρόνου. Αντίθετα, αλλοαντισώματα μπορεί να αναπτυχθούν μετά από μεταγγίσεις ή να μεταφερθούν από έγκυο μητέρα. Τα αυτοαντισώματα, που στοχεύουν τα ερυθρά αιμοσφαίρια ενός ατόμου, είναι γενικά λιγότερο ανησυχητικά και κατηγοριοποιούνται ανάλογα με την ευαισθησία τους στη θερμοκρασία. Σε περιπτώσεις αιμολυτικής αναιμίας, τα ερυθρά αιμοσφαίρια είναι ευάλωτα σε λύση λόγω διαφόρων παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων κληρονομικών καταστάσεων ή επίκτητων διαταραχών που προκαλούνται από αντισώματα. Η δοκιμή Coombs, τόσο άμεση όσο και έμμεση, είναι καθοριστικής σημασίας για την ανίχνευση της αιμόλυσης με την αναγνώριση αντισωμάτων που συνδέονται με ή κυκλοφορούν γύρω από τα ερυθρά αιμοσφαίρια