Εργαστηριακά ευρήματα στο πολλαπλούν μυέλωμα από τη διάγνωση ως τη θεραπεία

Abstract

Εισαγωγή: Το Πολλαπλό Μυέλωμα είναι ένας τύπος καρκίνου του αίματος που επηρεάζει τα πλασματοκύτταρα στον μυελό των οστών, προκαλώντας οστικές αλλοιώσεις, αναιμία και προβλήματα στα νεφρά. Τα πλασματοκύτταρα όταν υπερβαίνουν το 10% των κυττάρων του μυελού, παράγουν ένα ανώμαλο αντίσωμα, την λεγόμενη παραπρωτεΐνη. Η ασθένεια ξεκινάει ως μονοκλωνική γαμμαπάθεια απροσδιόριστης σημασίας και μπορεί να εξελιχθεί σε πολλαπλό μυέλωμα. Η διάγνωση του γίνεται με εξετάσεις αίματος, με βιοψία μυελού των οστών και απεικονιστικές μεθόδους. Η θεραπευτική προσέγγιση έχει βελτιωθεί σημαντικά, με συνδυασμούς φαρμάκων και αυτόλογη μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων. Παρά την πρό-οδο, το πολλαπλό μυέλωμα εξακολουθεί να μην είναι ιάσιμο, ωστόσο οι νέες θεραπείες παρατείνουν τη ζωή και βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ασθενών. Σκοπός: Το βασικό πεδίο έρευνας είναι η εξεύρεση των εργαστηριακών αποτελεσμάτων ατόμων που πάσχουν από Πολλαπλό Μυέλωμα, από τη διάγνωση μέχρι τη θεραπεία. Μέθοδος: Για την παρούσα εργασία χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από τις βάσεις δεδομένων Pubmed, Wiley και Scopus. Τα δεδομένα της έρευνας συλλέχθηκαν από το Γενικό Νοσοκομείο Καρδίτσας, όπου μελετήθηκαν 28 περιστατικά ασθενών. Αναλύθηκαν, συγκεκριμένα τα αποτελέσματα αιματολογικών, βιοχημικών και ανοσολογικών εξετάσεων. Ο εργαστηριακός έλεγχος πραγματοποιήθηκε με την χρήση ορού ή πλάσματος. Τα δεδομένα αυτά καταγράφηκαν στο λογισμικό SPSS και ακολούθησε στατιστική ανάλυση για τη σύγκριση των εργαστηριακών ευρημάτων. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι η μεγαλύτερη συγκέντρωση ασθενών εμφανίζεται στην ηλικία των 70 ετών. Όσο αφορά το φύλο η κατανομή είναι 50% στους άντρες και 50% στις γυναίκες και η πλειοψηφία των ασθενών της έρευνας δείχνει ότι νοσούν από παθολογική ανοσοσφαιρίνη IgG κ. Η θεραπεία είχε θετική επίδραση σε ορισμένες παραμέτρους, όπως τα επίπεδα της LDH, υποδεικνύοντας βελτίωση ή επιβράδυνση της πορείας της νόσου. Υπάρχουν επίσης οριακές βελτιώσεις στα επίπεδα Ca και Cr, που δείχνουν σταθεροποίηση του ασβεστίου και πιθανών βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας. Ωστόσο, άλλοι παράμετροι όπως ο Hct, Hb, και Ur, δεν παρουσία-σαν σημαντικές αλλαγές στη θεραπεία. Η σύγκριση των δύο φύλων δείχνει αυξήσεις στους δείκτες και στα δύο φύλα, με τους άντρες να εμφανίζουν υψηλότερα επίπεδα τιμών. Στους ηλικιωμένους, παρατηρήθηκαν αυξημένα επίπεδα ουρίας και κρεατινίνης, που δείχνει επιβάρυνση της νεφρικής λειτουργίας. Επίσης, τα χαμηλά επίπεδα του Hct και της Hb σε ασθενείς άνω των 80 ετών δείχνουν αναιμία, πιθανώς λόγω της καταστολής του μυελού των οστών. Τέλος, οι νεότεροι ασθενείς κάτω των 70 ετών παρουσιάζουν καλύτερα επίπεδα τιμών σε σχέση με τους ηλικιωμένους, αλλά εξακολουθούν να δείχνουν ενδείξεις αναιμίας και επιβάρυνσης των νεφρών, όπως και τα αυξημένα επίπεδα της LDH στους ηλι-κιωμένους δείχνει επιδείνωση της νόσου λόγω κυτταρικής καταστροφής. Συμπεράσματα: Τα συμπεράσματα της έρευνας δείχνουν ότι η θεραπεία έχει θετική επίδραση σε επιλεγμένους παραμέτρους, όπως την LDH, το Ca και την Cr με την ανταπόκριση να διαφέρει μεταξύ των ασθενών, ανάλογα με την ηλικία και το φύλο.