Αντιδράσεις από τη μετάγγιση ερυθροκυττάρων σε συνάρτηση με το χρόνο αποθήκευσης

Abstract

Εισαγωγή: Οι μονάδες ερυθρών αιμοσφαιρίων (RBCs) είναι το πιο δημοφιλές προϊόν μετάγγισης παγκοσμίως. Οι ενδείξεις για μετάγγιση περιλαμβάνουν συμπτωματική αναιμία, οξεία δρεπανοκυτταρική κρίση και οξεία απώλεια αίματος άνω του 30% του όγκου του αίματος, με σκοπό την αποκατάσταση της παροχής οξυγόνου στους ιστούς. Ωστόσο, τα αποθηκευμένα RBC από δότες δεν είναι ποιοτικό ίσο προϊόν και, από πολλές απόψεις, αυτό είναι ένα θέμα που ανησυχεί στην πρακτική της μετάγγισης. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η ανασκόπηση στοιχείων σχετικά με τις αντιδράσεις από την μετάγγιση ερυθροκυττάρων σε συνάρτηση με το χρόνο αποθήκευσης. Περιγράφεται η διαδικασία της μετάγγισης ερυθρών αιμοσφαιρίων και η επίδραση των συνθηκών αποθήκευσης στην ποιότητα των μονάδων RBC. Ακόμα αναφέρονται οι παθοφυσιολογικές αλλαγές κατά την αποθήκευση ερυθρών κυττάρων και οι στρατηγικές που ακολουθούνται κατά την απόθήκευσή τους (κρυοσυντήρηση, αναερόβια αποθήκευση, επεξεργασία με οξείδια του αζώτου, εναλλακτικά πρόσθετα και / ή διαλύματα, πρωτεϊνική καρβονυλίωση και μικροσωματίδια, Omics). Τέλος παρουσιάζεται η σύγκριση μετάγγισης "φρέσκων" vs "παλαιωμένων" ερυθρών κυττάρων σε κλινικές δοκιμές. Μέθοδος: Για την συγκεκριμένη βιβλιογραφική ανασκόπηση, η αναζήτηση των άρθρων θα γίνει στις ακόλουθες βάσεις δεδομένων, Scopus, Google Scholar και Google. Αποτελέσματα: Εκτός από την παραλλαγή δότη-προς-δότη, ο χρόνος αποθήκευσης επηρεάζει τη μονάδα RBC στο ποιοτικό επίπεδο, καθώς τα RBC γερνούν στον περιέκτη αποθήκευσης και υφίστανται τη λεγόμενη "βλάβη αποθήκευσης". Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η βλάβη αποθήκευσης οδηγεί σε αυξημένη κάθαρση μετά από μετάγγιση, κορεσμό τρανσφερίνης πλάσματος, σάρωση νιτρικού οξειδίου και / ή ανοσοδιαμόρφωση με πι-θανά ανεπιθύμητα κλινικά αποτελέσματα που σχετίζονται με τη μετάγγιση, όπως οξεία πνευμονική βλάβη ή υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας. Ενώ, μέχρι σήμερα, αρκετές μελέτες έχουν ισχυριστεί τον κίνδυνο ή τις επιβλαβείς συνέπειες των «παλαιωμένων» έναντι «νεαρών/φρέσκων» RBC, είναι ακόμα θέμα συζήτησης και πρέπει να ληφθεί υπόψη το κλινικό πλαίσιο. Οι ασθενείς που εξαρτώνται από τη μετάγγιση μπορεί να επωφεληθούν από μετάγγιση με «νέες» μονάδες RBC, καθώς εξασφαλίζει μεγαλύτερες περιόδους μετάγγισης, ενώ η μετάγγιση με «παλαιωμένες» μονάδες RBC δεν είναι από μόνη της επιβλαβής. Προσεγγίσεις Omics εφαρμόζονται στον χαρακτηρισμό των RBC μέσω της αποθήκευσης, για την καλύτερη κατανόηση του (παθο) φυσιολογικού ρόλου των μικροσωματιδίων (MΣ) που βρίσκονται φυσικά, καθώς και σε αποθηκευμένες μονάδες RBC. Συμπεράσματα: Ίσως ο χρόνος αποθήκευσης RBC δεν είναι η μοναδική και απαραίτητη προϋπόθεση για την ποιότητα των RBC και υπάρχει ανάγκη να καθοριστεί ποιες παράμετροι αντικατοπτρίζουν πράγματι τη βέλτιστη αποτελεσματικότητα και ασφάλεια. Ένας καλύτερος χαρακτηρισμός Omics των συστατικών των "νεαρών" και "παλαιωμένων" μονάδων RBC, συμπεριλαμβανομένων των ΜΣ, του δότη και του λήπτη, μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη νέων θεραπειών, ή οικονομικά αποδοτικών εξατομικευμένων στρατηγικών μετάγγισης.