Παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς ηλικίας 1-4. Διαχείριση περιστατικών από παιδαγωγούς πρώιμης παιδικής ηλικίας. Από την ανίχνευση έως την πρώιμη παρέμβαση.

Abstract

Οι νευροεπιστήμες έχουν γνωρίσει εντυπωσιακή ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, με σημαντική συνεισφορά στον τομέα της ειδικής αγωγής, ειδικά στη μελέτη των αναπτυξιακών διαταραχών που επηρεάζουν κυρίως παιδιά πρώιμης ηλικίας. Η έγκαιρη ανίχνευση και διάγνωση αυτών των διαταραχών συμβάλλουν στην αντίληψη των ατομικών αναγκών του παιδιού και στην αποτελεσματική αντιμετώπιση των δυσκολιών, τόσο από τους γονείς όσο και από τους παιδαγωγούς πρώιμης ηλικίας. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι περιπτώσεις παιδιών πρώιμης ηλικίας με αναπτυξιακές διαταραχές έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Οι παιδαγωγοί πρώιμης ηλικίας έχουν την ευθύνη να ανιχνεύουν εγκαίρως τυχόν αναπτυξιακές διαταραχές στα παιδιά, προκειμένου να παρέχουν έγκαιρη και κατάλληλη παρέμβαση που θα στοχεύει στη βελτίωση της γνωστικής και ψυχοσωματικής ανάπτυξης του παιδιού. Ωστόσο, αυτό απαιτεί την υποστήριξη του θεσμικού πλαισίου, της διεπιστημονικής ομάδας και των γονέων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι περιπτώσεις παιδιών με αναπτυξιακές διαταραχές. Σκοπός: Η διερεύνηση του τρόπου διαχείρισης των παιδιών πρώιμης ηλικίας με νευροαναπτυξιακές διαταραχές από παιδαγωγούς που εργάζονται σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, από την περίοδο της ανίχνευσης έως της πρώιμης παρέμβασης. Μέθοδος: Η διεξαγωγή της έρευνας πραγματοποιήθηκε μέσω ερωτηματολόγιου, το οποίο διανεμήθηκε σε παιδαγωγούς πρώιμης παιδικής ηλικίας που εργάζονται σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς της χώρας μας. Τα δεδομένα συλλέχθηκαν και αναλύθηκαν με τη χρήση των προγραμμάτων SPSS και Excel. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα του ερωτηματολογίου συγκεφαλαιώνονται παρακάτω: Από τους 125 εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν, το 60% έχει επιμορφωθεί σε ζητήματα αναπτυξιακών διαταραχών μέσω σεμιναρίων ή μεταπτυχιακών σπουδών. Οι εκπαιδευτικοί κυρίως χρησιμοποιούν την εμπειρική αξιολόγηση και παρατήρηση για την ανίχνευση αναπτυξιακών διαταραχών σε παιδιά πρώιμης ηλικίας. Η χρήση check list ή διαγνωστικών τεστ είναι πιο σπάνια. Οι περισσότεροι (64%) ενημερώνουν πάντα τους γονείς μετά την ανίχνευση αναπτυξιακής διαταραχής, ενώ ένα μικρό ποσοστό (5%) δεν τους ενημερώνει ποτέ. Ο φόβος για την αντίδραση των γονέων εμποδίζει την ενημέρωση σε πολλές περιπτώσεις. Το 72% των εκπαιδευτικών που ενημερώνουν τους γονείς ζητούν εξειδικευμένη βοήθεια. Η συνεργασία με εξειδικευμένο προσωπικό ή διεπιστημονική ομάδα έχει θετική επίδραση στην αντιμετώπιση αναπτυξιακών διαταραχών, με μόνο το 4,7% να αναφέρει ότι δεν επιτεύχθηκαν οφέλη. Συμπεράσματα: Η έρευνα αποδεικνύει τις ανάγκες των εκπαιδευτικών για διαχείριση περιστατικών με παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές. Οι εκπαιδευτικοί επιθυμούν συνεργασία με εξειδικευμένους και διεπιστημονικούς συνεργάτες για υποστήριξη. Αναγνωρίζεται η ανάγκη για πρωτόκολλα διαχείρισης, παρέχοντας κατευθυντήριες γραμμές. Οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται εξειδικευμένη κατάρτιση για να κατανοήσουν τις ατομικές ανάγκες των παιδιών και να παρέχουν αποτελεσματική υποστήριξη. Απαιτείται περισσότερη εκπαίδευση και υποστήριξη για τους εκπαιδευτικούς που ασχολούνται με παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές.